Ik wist niet goed wat ik kon verwachten deze keer. Als ik theater fotografeer, sta ik op scène, beweeg me tussen de acteurs door en sta vaak in hun gezicht te fotograferen. Het geeft een filmisch gevoel, en het lijkt als lezer van het programmaboekje, en op de website achteraf, alsof je zelf in het stuk zit.
Dit keer was het anders: dezelfde acteurs, waarvan ik de meesten wel ken, maar nu ook paarden in de piste, op scène.
Uiteraard kon ik daar niet zomaar tussen de actie door gaan lopen. De paarden zouden kunnen schrikken of me omver lopen terwijl ik door de lens kijk. Wat zou dat betekenen voor de foto’s?
Het is wel wat anders dan anders: geen onverwachte hoeken, het is gefotografeerd vanuit hetzelfde standpunt als het publiek, dus moest ik op een andere manier creatief uit de hoek komen.
Het werd spelen met licht, beweging en subtiele hints, zoals het zwevend schuim in de ene foto, de wapperende manen in veel andere, en het rondvliegend speeksel als resultaat van de doodsstrijd van Abel op het laatst.
Klik op de foto’s en je ziet de hele galerij.
]]>
First of all, it was in Poland, in a medieval town called Toruń, where our beautiful bride grew up and also the place of birth of Copernicus.
The reason why this was so stellar, is because I was hired to shoot for a full two days, and, a few weeks later, an after wedding shoot, which will be covered in a next post, since it’s something special in its own right.
It’s the first time I was asked to stay all through the night, until the end of the party.
To couples who still have to get married: hire your photographer to stay during the party. I’m not saying that because I make more money then, but because of the fact that the photos of the party contain some very nice fine art-worthy images that I’m very sure will be hanging on walls in large print very soon. I’m even going to print some of them myself. They are so good they would look great in any home, even, and maybe especially, if you don’t know who is in them. Look at these pictures and you'll know what I mean
They breathe an atmosphere that you can’t get during any other part of the day. Because of the lighting, the relaxed state of the people and the constant movement while they are dancing.
When the day is over, it’s all gone… unless you hired a photographer whose style you like and who will go out of his or her way to capture all the emotions and the atmosphere of the day. I know it's what I love to do.
As always, click on any of the pictures to go to the full gallery. I promise you will not be disappointed!
]]>
Samengevat: dit zijn twee ongelofelijk lieve mensen. Ze zijn al een hele tijd samen en besloten de stap te zetten. Niet alleen zij, maar eigenlijk de hele familie is hartelijk. Er wordt veel gelachen, de kindjes krijgen aandacht, stress of spanning was er helemaal niet, en het resultaat is dan ook een fotoreeks vol lachende gezichten, innige omhelzingen, kortom, pure blijdschap op je scherm.
Klik op een foto om de hele reeks te zien!
]]>
Voor mij wel ja. Want ten eerste ging het om mijn nichtje, en ten tweede gaat het hier over twee vrouwen, en dat had ik nog niet in mijn portfolio.
Uiteraard was het voor iedereen speciaal, want dat zijn huwelijken nu eenmaal.
Deze keer was het bij Kim thuis. Zus Kelly was de drijvende kracht achter de organisatie. Ze zou zo wedding planner kunnen worden. Vader, moeder en broer doken er met volle energie in, en samen zorgden ze ervoor dat deze dag helemaal af was. Alles tot de puntjes in orde, en omdat het thuis gebeurde, hing er de hele dag een intieme sfeer. Zelfs het trouwen gebeurde in de tuin. We zijn enkel even ontsnapt om foto's te gaan maken, en die foto's vind je terug als je op de foto hierboven klikt.
]]>In 2007 they joined forces again and released more songs. It wasn't until I was asked to shoot their concert in Deinze that I decided to dig into them again and I was pleasantly surprised to see they are still the musicians they've always been, to their core.
The concert was a big trip down memory lane. New songs combined with the trusted hits from the past made sure I will remember this for a long time, and I keep enjoying the memories.
So thanks to The Scabs for the great concert, and thanks Miracle VZW's Kristof Baertsoen for asking me to do this.
Click on the picture below to see the whole gallery and a movie I shot of their hit Hard Times, and trust me: it's an awesome trip if you do, certainly if you've been a long-time fan like me.
]]>
I wish they had warned me up front though. The first half of the gig they tested the medieval architectural endurance of the walls, and in the second half they took the roof clean off. The audience went wild, danced and sang along.
As a regular photographer at the Missy Sippy I could buy three CDs every week, which my budget does not allow, so I don't. But here's a band I couldn't help buying the CD from. It's awesome.
Click on any of the pictures below to see the gallery.
]]>
Starting out with a sledge hammer, this barrel of pure, boiling magma later drove a freight train into the audience. No escape. She ended by releasing a cloud off butterflies, all on her own; a girl with her guitar. I loved every minute of this set.
While I already liked the music before, this new album is meant to be played in the car, volume maxed out, windows open, while you are in a traffic jam. Everyone will love you for it. Can't wait until the album is released. I'll be one of the first to buy it.
Click on any of the pictures to see the rest of the gallery.
]]>
Not me! In alle soorten fotografie die ik doe, moet creativiteit het hoofdingrediënt zijn, dus ook bij communiefoto's. Deze keer licht ik er de reportage van Marjorie uit. We kozen ervoor om de combinatie te maken van een fijn gekleed kind, bezig met de dingen die ze leuk vindt, in de omgeving van een oude fabriek die al sinds de jaren 70 leeg staat. Bloei in combinatie met verval, zeg maar.
Veel meer tegenstelling dan dat is moeilijk te vinden, en laat nu net tegenstelling een belangrijk element zijn in expressieve fotografie, naast menselijke waarden en ongerijmdheid. Dat is hier allemaal goed terug te vinden, en samen met dit prachtig mooi kind - aan wie ik weinig te regisseren had - kom je dan tot resultaten die geen andere communicant zal hebben. Klik op de foto's voor de rest van de gallerij.
Half juni zal ik er nog een paar reportages uitlichten. Die kinderen hebben echter nu hun communie nog niet gedaan, en we willen de pret niet vantevoren bederven natuurlijk!
Nog eens een dikke proficiat aan Marjorie!
]]>Na de fotoreportage ging ik naar de allerlaatste voorstelling kijken. Het publiek was onder de indruk en de lachsalvo's volgden elkaar in sneltempo op. Timon werd sterk en geloofwaardig neergezet door Gilles. Zijn furieuze uitbarstingen waren écht, zoals je op de foto's zult kunnen zien. Bernd was weergaloos grappig terwijl hij zijn karakters neerzette en de verschillende scènes aan elkaar praatte. Ook de hoer, schilder de helper van Timon, de juwelier en de andere karakters bulkten van expressie; een absolute must om een sprekende reportage te kunnen maken.
Ik heb intens genoten. Was je er niet bij, dan kun je door de fotoreportage toch de sfeer opsnuiven. Was je er wel bij, dan kan je ervan nagenieten.
Klik op een foto om de volledige reportage te bekijken.
]]>
Het stuk gaat over Bas, die door zijn klasgenoten wordt uitgestoten, omdat ze vinden dat hij hen links laat liggen. Dat hij zich te goed voelt voor hen. Aan de basis ligt zijn moeder, die niemand goed genoeg vindt voor hem. Hij mag bijgevolg nergens naartoe, ook geen feestjes.
Na wat verwikkelingen en tussenkomst van het vroegere vriendje van moederlief, loopt alles zoals verwacht goed af.
Na de generale repetitie die ik fotografeerde kwam er feedback van de regisseur naar de acteurs toe, en besloot ik in stilte de aftocht te blazen om dat niet te verstoren. Het was tenslotte al laat.
Mijn gemoed werd met vreugde vervuld toen ik achterin de zaal werd teruggeroepen en er oorverdovend gejuich weerklonk. Mij hoor je niet zeggen dat 'de jeugd' egocentrisch is, en niet meer in staat tot sociaal contact. Deze fijne bende is er het levende bewijs van.
Klik op één van de foto's hieronder voor de volledige reportage.
]]>
Ze voerden "GE-TIC-T" op.
Het verhaal speelt zich af in de wachtkamer van een psychiater. Eén voor één druppelen zijn patiënten binnen. Eén ding hebben ze allemaal gemeenschappelijk: een tic. De één heeft het syndroom van Gilles de la Tourette en vloekt als een ketter. De ander heeft smetvrees, nog iemand telt letterlijk alles, het bedeesde meisje zegt alles twee keer, en Bob kan niet over lijnen lopen.
De dokter blijkt uren vertraging te hebben, en dus besluiten zijn patiënten dan maar een spelletje te spelen en daarna elkaar therapie te gaan geven.
Het publiek was en bleef geboeid, en de lachsalvo's waren niet van de lucht.
Klik op een foto om naar de fotoreeks te kijken.
]]>
So I planned a fashion/portrait shoot with a girl I'm doing regular shoots with, and who has a blog: www.thatstresvogue.com. It gave me the chance to test my decision to switch from studio flashes that need electricity, to strobist gear. It took me a while to decide what brand I would go with, and in the end I chose for Godox.
Click on any of the images above to go to the complete gallery.
The gear
I shot with my trusty Canon 6D and a 70-200 lens. But what it really is about, is the lighting I used, which was just two flash units. One with an umbrella and the other one to create rim light or background light. Mind you: it was a rainy day, but we needed to create sunshine. And so we did.
Godox V860II
This is a Canon compatible standard flash with E-TTLII and a built-in 2.4 Ghz radio receiver. I opted to pair it with the Godox X-1 transmitter, which allows me to modify the parameters of the flash unit remotely. With this transmitter and flash, you can work in full TTL and HSS. The flash unit is powered by an internal battery, giving you 300 full-power flashes on one charge. Since with this shoot I wanted the ambient light to be darker, I did have to use full power most of the time. And there's the first drawback of this unit: the recycle time at a certain point becomes 5 seconds or even more. The unit will extend its recycle time in order to prevent overheating. I needed to use this unit as my main unit for some time though, as I used colored filters on it. More about that later. If you want more information on this flash unit, click on the image above and it will take you to the related product page on their website.
Godox Witstro AD360II
Now here's about the most versatile flash unit I've ever seen. It's a flash unit with an external battery unit that will give your the power of 4 to 5 normal flash units. 360Ws to be precise. And there are lots of affordable yet sturdy accessories you can buy for it. You can use it on-camera, which makes it all a bit heavy, since this unit is slightly bulkier than other normal on-camera units. But it's possible! It comes with the same built-in 2.4 Ghz radio receiver, allowing remote manipulation of the settings, and the external battery is simply impossible to empty in one day. This is a strobist solution with the power of a studio flash. I LOVE this piece of equipment. Also, if you don't need to use full power, the recycle time is nearly instant, which makes working a lot easier for both model and photographer. Once I started using this as the main light, I used the V860II to color the background, and that makes it an ideal combination. All have remote TTL and HSS, which makes this an incredibly versatile setup.
Just for completeness: there's also a Godox Witstro 600. I'm pretty sure I will get this one as well, as it's about 7-8 times more powerful than a normal on-camera flash. Even if you don't need the power: the recycle time is so fast it's as if you're in the studio.
Recently, Godox has announced the Godox Witstro 200, with a feature that is amazing again: you can choose whether you want to work with the bare bulb head or with a normal flash head. Versatility people!
And what's good about this: you can use all those different units in one setup, and even combine them with your own Canon flashes that are E-TTLII capable.
The X-1 transmitter allows you to put all that power into five different groups, each of which you can set to TTL or manual and modify the parameters on-camera. Tell me that's not convenient!
Oh yes: all those units will also be triggered by flash light. No transmitter? No problem: use any flash on camera, and they will work as well. First or second flash instance, as you wish.
The only thing that bothers me a bit: look at the standard reflector with diffuser filter in the image above. Well, you can only get four additional filters: red, blue, yellow and green. No orange! Which is more widely used than any other color, right? I guess you could combine two filters, but that will take a lot of power away.
Again, click on the image to go to the product page on Godox's website.
Magmod color filter system
I guess this is something lots of strobists have. it's a rubber magnetic holder that you put on your flash head. you have adapters that will magnetically stick to it. An adapter that holds one of the many color filters that come with the basic kit, and a grid, to concentrate your light. Awesome stuff, really, and so easy to use. Click on the image to go to the product page.
Conclusion
It's simple: Godox is so innovative I love everything they put in the market. And best of all: this is not your average cheaply built material. It's sturdy at about one-third of the price of the branded stuff, and it has more features and possibilities! That's what I call getting bang for your buck, and I will build my setup around their gear. No second thoughts!
]]>Met Augustus: Oklahoma hebben ze weer een prestatie van formaat neergezet.
Het is een theaterstuk uit 2007 dat in 2008 de Pullitzer-prijs voor drama won, het is meer dan 600 keer op Broadway opgevoerd en het is daarna ook nog verfilmd. Geen klein bier dus.
Ik heb me laten vertellen dat het origineel vier uur duurt. Vooruit heeft het tot zowat twee uur en dertig minuten weten te herleiden.
Alhoewel het een zwarte komedie is, en het dus potentieel zwaar op de maag kan liggen als het zo lang duurt, was dat hier niet het geval. Genoeg humor tussen de zwartgalligheid door hield het geheel verteerbaar en boeiend. Zo boeiend, dat het voorbij was voor we het goed en wel door hadden.
Beverly is dood!Beverly's dochter, schoonzoon en kleindochter vernemen van de sheriff dat Beverly dood is.
En alles stort inHet laatste geheim komt uit, en alle familiebanden zijn daarmee doorgesneden.
Ook nu is de fotoreeks weer helemaal geslaagd, dankzij het uitmuntende acteerwerk van de cast. Zonder expressie krijg je namelijk geen sprekende foto's, al is de compositie en afwerking nog zo goed.
Dus nog maar eens bedankt aan Theatergroep Vooruit voor hun blijvend enthousiasme en vertrouwen in hun huisfotograaf!
Klik op de foto's of hier om naar de gallerij te gaan.
Heel binnenkort een nieuw verslag van een nieuw theaterstuk, maar van een ander gezelschap.
]]>Velen kennen Herman Brusselmans, maar weinigen weten dat hij ook toneelstukken heeft geschreven. "De Naamloze Mens" werd geschreven in opdracht van Gentse Theaterplatform in 2005.
Het verhaal speelt in een donkerbruin café, gevuld met stamgasten. Oscar, de eeuwige student, de Schrijver met zijn boeken, Ludwig met zijn drumstel en zijn nieuw lief, Carlito, de Italiaanse pizzabezorger, Emiliènne de cafébazin met haar slechte rug, Sonja, met haar dochter Marijke, die weldra ook haar nieuw lief aan iedereen zal komen voorstellen. Er wordt behoorlijk wat afgezaagd. Alleen de door en door verbitterde Oscar kan met niemand overweg, heeft op iedereen negatieve commentaar te leveren... Puur volkstheater, van het zuiverste soort.
Het werd opgevoerd door theatergezelschap Kartoesj uit Beveren-Leie, met veel vuur en passie, en geregisseerd door John Lammertijn, voorzitter, regisseur én acteur bij Theatergroep Vooruit in Deinze.
Enkele voorbeelden vind je hieronder, en de rest van de vrij uitgebreide shoot staat hier.
]]>
Regularly people ask me about my Lightroom workflow, and a lot of searches are done on my website in order to find information about this. So that's why I decided to answer the questions in a blog post.
Before you can develop a standardized workflow, you need to know what your style is. If you hop from one style to another and back, it's hard to determine what your workflow should be. It will grow with time.
Step 1: determine your own style
If you are an amateur photographer, time is often not of the essence. If you are a professional photographer, then you want to optimize your processing workflow to be as short as possible in order to maximize your profit. In order to optimize your workflow, you will have to build in some standards. It's part of any optimization. It means that you have to have your style that you will respect, no matter what.
For most photographers, it takes a long time to have their own, stable style that they like and are comfortable with. I have a cinematographic style. I rarely work with long lenses. Mostly I work with primes, more specifically 24mm, 35mm and 50mm. I also need to have people in my scenes. Those two things combined means I'm often right on top of my subjects, and it will be no surprise that my specialties are theatre, performing arts, children, families... anything that has people in it.
Step 2: after the shoot: Lightroom
Depending on the style of the theatre play, I have a few processing styles that I will always start from. And that's where building efficiency in Lightroom comes in. A play may require hard contrast and faded colour, or maybe bright colours and dard backgrounds. For every different play I shoot, I make a style and save it in a Lightroom preset for later use. I will process one representative image from the whole series, make sure it's the way I want it to be, and then I apply it to all shots in the series. Then all you need to do is tweak each individual shot, and that's it.
Just as important as creating presets that you use during processing, you should create a preset that does all the things that you do to all of your pictures. In my case for instance, I always use auto tone, I crank up clarity and apply standard contrast. You can create a preset that does all of these things and save it as a preset to use during import. Then, when you import your pictures, it applies everything you have saved in that preset. It's a big time saver
The benefit of applying a preset to all images of a shoot will make sure the style is consistent throughout the whole series. I used to apply colour to some, black-and-white to others and sometimes even something else for some. Looking back, I realize it's not a good thing to do. My photo series are often used to create the booklet for the play, and a consistent style is much more appealing than different and mixed styles. And... it takes less work in the end.
Sometimes it takes a while to find the perfect look, but once you have it, you better make sure you save it in a preset. It will save you tons of time later on. That's the main message.
To end the Lightroom step, here's a great tip to get you started: go back to the images you have processed, take the ones that are representative for your style and save those settings as a preset. It will already save you a lot of work when you are processing your next shoot.
Step 3: ask for help, learn from others
As a photographer, I am constantly searching for ways to shorten my Lightroom workflow. If you have questions, or you want to achieve some kind of look for your pictures and you don't know how, then drop me a line at [email protected], or send me a message on Facebook and I'll see if I can help you.
Never hesitate to ask a fellow photographer for insight in his or her work. Most of them will be happy to answer your questions. I ask others for advice or insight on a regular basis. It will give you new angles on existing situations. There's always someone who can help you make your workflow more efficient, no matter how experienced you may be.
Finally, you will find some examples below of theatre plays I have photographed that each have their own style that I can instantly replicate by having them saved in Lightroom presets.
Any questions or remarks? Drop me a line, and who knows, maybe it'll spark some interesting conversations.
]]>
"Een rauwpoëtische schets van de kleine, scherpe kantjes van het alledaagse leven op een doordeweeks binnenkoertje van een café. Het verschil tussen 'hogere' en 'lagere' klasse tintelt er. En ook de hond heeft er zijn plekje ..." (bron: www.arnesierens.be/mijnblackie.html)
Ook met dit stuk schitterde Vooruit weer zoals we het van hen gewend zijn. Een relatief kleine cast - zeker als we terugdenken aan "Moulin Rouge" - die het beste van zichzelf gaf. Ze lieten het publiek schateren, maar vooral ook uit plaatsvervangende schaamte in hun stoel onderuit zakken.
We kennen namelijk allemaal wel iemand waarin we één of zelfs meer van de personages herkennen. De cafébazin die ieders moeder is. De simpele mannen die nergens een probleem in zien of de vrouwen waarvan de één al beter tegen de alcohol kan dan de ander. Maar één ding hebben ze gemeen: hun relatie tot de andere stamgasten is oppervlakkig, al hebben ze het zelf niet door.
Ik mocht dit weer in beeld brengen en heb dat zoals altijd met heel veel plezier gedaan.
De volledige reportage vind je hier.
Remember one of my previous blog posts on a fashion shoot I did with Phaedra? It was all about dressing up for winter.
Well, this time she dressed up for the Christmas season, showing two beautiful dresses, and not just any. She got them from Anne Sophie in Sint-Martens-Latem. One relatively simple, but elegant, shiny dress, and a somewhat more chique, black dress. Shorter at the front and long at the back. Black outside, pink inside. I loved it, and so did my camera.
Elegant dresses have to be presented in an elegant setting, so we went to the castle of Zwijnaarde and used its full potential as a classy setting to present these outfits. See for yourself whether you think either of the two dresses would look good on you during the Christmas season.
You can find these, and many other uniquely styled outfits at www.anne-sophie.be.
Phaedra has written her own blog post about it here
You can find an extract of the photo shoot on my website here
]]>
After I had photographically covered Still Crazy earlier this year as a support act to Stan Van Samang, and again during summer, they asked me to also cover the gig they organized for their 10 year anniversary, and sure enough I said yes.
This is a passionate bunch of guys who bring a ginormous amount of rock covers and they will sure take the roof off any place they play. Other than that, they are all just genuinly nice guys.
If you want to be sure people at your event have a great time, they're a sure bet. Find them at www.stillcrazy.be
Support act: Mermaid, and what a surprise!
Before Still Crazy started their long set, Mermaid played three songs. I was so surprised and captivated by them that I almost forgot to take any pictures. They are incredibly talented, mastering their instruments flawlessly. Their style is somewhat Indie-pop/rock. Commercial enough to sell to the public while still retaining enough unique character to distinguish themselves from mainstream hypes. Their singer, the beautiful Lotte, has a voice to perfectly match the music. She is however not just singing. She puts her soul into the performance and the audience will feel it. I loved every bit of it and want to hear more.
The band members are all young and either follow their education in the conservatory or the Rock School in Hasselt, Belgium.
Be sure to listen to the song they already have online here and follow them on Facebook here
Fashion shoots. I don't do as many as I would like to do, and every time I shoot fashion, I like it a lot.This particular shoot happened to be in a very cool location, and the collaboration with Phaedra was relaxed, although she turned out to be very perfectionistic. Which is good, because I'm only satisfied with the very best images as well.
That's Très Vogue
So, I met Phaedra. She's a 19 year old journalism student, aspiring photographer and an avid blogger. One day she asked me whether I wanted to do a fashion shoot with her. I had been following her blog and found it to be refreshing. Obviously, she was putting a lot of effort in it. So when I learned she'd be the model, wearing outfits from a trendy shop, I quickly decided to do it. On top of that, I didn't even have to scout for a location, as she had already taken care of that too.
Outfits
All outfits you see in the pictures come from Freak Out Gent, a trendy ladies' fashion store in Ghent. Be sure to check their Facebook page
Location
The location was particularly cool. A popup shop, opened by 18 interior stores, in a large city house. You can visit it until December 18, by which date a silent auction will be taking place. You can place a bid for any object you would want to have, and the winning bidder will be able to purchase the item. Part of the revenue will go to SOS Kinderdorpen, an organisation providing aid to children who grow up without the loving care of parents. You will see part of the interior in the gallery.
The shoot itself was professional, well prepared, and I think we may be working together again in the future. Be sure to check the rest of the gallery and read the story on That's Très Vogue.
]]>Veel fotografen staan achterin de zaal met een grote telelens en halen zo hun karakters dichterbij. Het creëert afstand , en je hebt nooit het idee dat je in het spektakel wordt betrokken.
Mijn manier, en volgens mij de enige die de kijker écht kan boeien, is om als het ware in het theaterspel mee te spelen. Je beweegt mee met de actie en je staat met je neus bovenop de acteurs die op dat moment de aandacht naar zich toetrekken. Breng dat goed in beeld, en de emoties, de lichaamstaal en de kostuums doen de rest.
Hoe doe ik dat vraag je? Ik fotografeer uitsluitend met een 50mm lens. Op een camera met een fullframe sensor welteverstaan. Ik ren tussen de acteurs en figuranten door, ga door mijn knieën, lig op de grond als het moet, en soms met mijn lens maar twintig centimeter van de acteurs vandaan.
Topsport
Dat betekent wel dat je constant loopt, gaat zitten, weer opstaat, gaat liggen, van het podium af, er weer op, naar achter, naar voor, links en rechts. Je moet ook min of meer weten hoe het script in elkaar zit en wat er wanneer gebeurt. Na een avond fotograferen ben je écht moe, als je het goed doet.
Op die manier krijg je als kijker de indruk dat je in het stuk zit. Het wordt heel dynamisch, en de verschillende hoeken van waaruit de foto's worden genomen, geven het publiek achteraf weer een heel andere kijk op het geheel.
De fotograaf is geen buitenstaander
Ik prefereer het om "huisfotograaf" te zijn. De enige fotograaf die alles vastlegt wat een toneelgezelschap doet. Je bouwt een band op met de acteurs en de regisseur op zo'n manier dat je weet hoe de regisseur het stuk bedoeld heeft. Hoe hij hoopt dat het publiek het zal zien. En dat moet je in je fotoreportage weten te vatten. Heb je die band niet, of overleg je niet, dan doe je maar wat en hoop je er het beste van. De voorbereiding is heel belangrijk. De foto's zijn achteraf ook een uitstekende manier voor het hele gezelschap om nog een lange tijd na te genieten. Tenslotte hebben ze er maanden werk in gestopt om er iets van te maken dat herinnerd mag worden. Ik vind dat je dat als fotograaf alle eer moet aandoen. Je moet jezelf een deel van het gezelschap voelen, anders krijg je het niet gedaan. De passie komt altijd in de foto's terug.
Informatie over Vue
Jeroen is gepassioneerd door fotografie, en met name door podiumkunsten. Hij is de huisfotograaf van Theatergroep Vooruit in Deinze. Deze samenwerking begon, toen John Lammertijn, regisseur en acteur bij Vooruit een theaterstuk schreef - Den Trouw dat in 2015 in de prijzen viel: het Landjuweel. Er zou een voorstelling in het NTGent volgen, en dat moest natuurlijk vereeuwigd worden. Jeroen nam de fotografie voor zijn rekening. Het viel in de smaak, en de toon was gezet.
Verder behoren modellenfotografie, kinderen, fashion en straatfotografie (fine art) ook tot zijn specialiteiten.
Geweldige productie
Moulin Rouge, een productie van de Vooruit en geregisseerd door John Lammertijn is geschreven vanuit de film. De fotoreportage van dit stuk vindt u door hier te klikken.
]]>I've been a photographer for quite some time. I know all there is to know about making a good photograph, and I know all about lighting outside and in the studio using flashes and softboxes. There's one thing though, that I didn't manage to get my head around without some help.
More in particular: using light modifiers (read: reflectors).
So I decided to follow a workshop organized by someone we may call an authority on the subject. Professionally, he shoots a lot of children's fashion for several brands, but in his spare time he is more eager to share his skill and knowledge than anyone I've ever known. He's a great photographer, a fantastic teacher and entertainer, but above all, he's a truly nice character.
His name is Tom Museeuw, and I bid you to have a look on his website and be amazed by the great pictures, most of which I know have been taken using reflectors.
the Create That Light Workshop starts with theory and practical examples. It's aimed at the advanced photographer, who doesn't need to be explained what the reverse square law means to photography and lighting the scene, just to name one thing.
After a few hours of that, the whole bunch goes out, using Tom's California Sunbouce reflectors and they'll start putting the theory to practice.
I can only say that this was probably the most useful workshop I've every had. I will most definitely get one or two reflectors for myself, as it enhances the quality of portraits in a dramatic way, at least if you have light to bounce of course.
Since the proof is in the pudding, here's one picture that will show you how eyes get enhanced in a way I don't get to see so often with flash. Other than converting it to black-and-white, I hardly needed to do any post processing either, which is a blessing for my workflow. If you click on the picture, you'll be taken to the gallery with more great shots.
Thanks Tom. I'm truly blessed for knowing you!
]]>
The pixels, that's what is examined, not the big picture, and I mean that in the literal sense of the word. Why am I saying that? Well, because photography is not about analyzing pixels. It's about looking at the photograph as something that has meaning, not as something that has twenty million pixels.
Where are the days when photographers debated long hours about the artistic value of a photograph, more often than not over a pint of beer or a glass of brandy? If there was little light, you used a high sensitivity film, and you had grain. There was no way around it. And sometimes also motion blur, and there was no way around that either. But all that did not matter, because what ultimately counted, was the meaning your would attribute to the photograph.
Today however, I distinguish two types of people, who both have a camera: the photographer, and the camera owner.
The photographer sees his or her camera as a means to an end. If it breaks down, then a compact camera will also do the job if needed in certain scenarios. The photographer will try to provide the best possible image quality, but there are limits, and so be it. If the message is conveyed, the photographer is a happy camper.
The camera owner mostly cares about the technical quality of the image. Noise is not good, motion blur is not good, overexposure is a no-no, because you can avoid it with the red blinking areas in Adobe Lightroom, and the blue blinkers allow you to eliminate those two pixels of pure black. True, all that. But don't ask them to provide an insight in what the photograph means to them. It often doesn't have a meaning, as they don't have the first clue of how to make expressive photographs.
I know I'm being black-and-white here. There's a grey zone, where you're not expected to give meaning to pictures, and where pixel perfect quality is required. The fashion industry is testimony to it. Colors have to be spot on, no blown-out white allowed, and it's only logical. Most commercial photography is like that.
But when we enter the world of photographic art, like street photography or conceptual photography, seldomly commercial, then I find my opinions to be valid.
I have yet to find the first photography club where photographs are actually debated over for their artistic quality, rather than pixel quality.
What do YOU think about it?
]]>
Geef mij maar levende zielen. Mensen die één geheel vormen met hun werk. Ze fotograferen zoals ze zijn, en ik kan ze bedanken voor de inspiratie die ze mij geven.
Zo heb je bijvoorbeeld Ashvin. Ik ken hem al eeuwen, al heb ik hem nog nooit ontmoet. Hij is een ontzettend getalenteerde huwelijksfotograaf met nog zoveel andere passies in zijn leven, zoals zijn papegaaien, zijn plantjes, zijn kickboksschool en zijn liefde voor mensen. Hij is dankbaar voor elk klein ding in zijn leven. Waren er maar meer zoals hij. Hij wint aan de lopende band internationale prijzen voor zijn foto's, en het lijkt wel of hij het bij elke prijs niet kan geloven. Bescheiden, getalenteerd, en een ontzettend fijne kerel. Bekijk zijn werk hier.
Nummer twee is een Roemeense tandarts. Uit Transsylvanië, misschien wel verre familie van graaf Dracul, wie weet! Ze heet Crina Prida, en ik ken haar ook al minstens tien jaar.
Ze heeft al vaak tentoonstellingen gedaan. Ze heeft een stijl die ik tussen duizend foto's zou herkennen. Heel conceptueel, en een perfecte weergave van hoe ze is. Het is me ook een raadsel hoe ze aan al die prachtige vrouwen komt, die voor haar lens verschijnen. Ik denk niet dat ik ooit een foto van haar heb gezien die ik niet mooi vond. Haar werk vind je hier.
In een volgende post ga ik het eens hebben over mijn stijl. Hoe die ontstaan is, hoe die blijft evolueren en hoe ik eraan blijf finetunen. En dan wil ik daar wel eens jullie gedachten over horen. Maar dat is voor over een paar dagen!
]]>
Ik ben in al die tijd heel gretig blijven leren, en ben dus thuis in alle mogelijke takken van de fotografie.
Ik doe veel schoolfoto's, communies en studioportretten, maar mijn passie gaat uit naar podiumkunsten, kinderen, straatfotografie als kunstvorm, en andere vormen, waar je je creativiteit echt tot uiting kan laten komen.
Zo ben ik de huisfotograaf van een toneelgroep, verkoop ik mijn straatfoto's aan welgestelde klanten in de Verenigde Staten, heb ik geregeld shoots met modellen in de studio, maar ook in stedelijke omgevingen, en heb ik samenwerkingen met uitgeverijen, waar je een heel boek in één coverfoto moet kunnen vatten. Ik specialiseer mij verder in expressieve fotografie, waar ik een hele theorie door ontwikkeld heb, op basis van mijn Amerikaanse mentor, die tot zijn pensioen expressieve fotografie heeft onderwezen.
Ik vond dus dat het tijd werd dat ik mijn kennis begon te delen. Een simpele rondvraag in mijn omgeving toonde aan dat er veel vraag is naar een begrijpelijke workshop voor mensen die hun foto's naar een hoger niveau willen tillen. Een avondcursus fotografie is echter niet iets waar veel mensen op zitten te wachten. Het duurt lang, is relatief duur, en je hebt geen boodschap aan de geschiedenis van de fotografie, om maar iets te zeggen. Je wil gewoon betere foto's maken.
En daar gaan we dus voor. Hoe kan ik ook anders, met zoveel gemotiveerde kandidaten?
Voor de maanden mei/juni ga ik een workshop van een dag uitwerken, waarbij je leert hoe een fototoestel beelden vastlegt, welke parameters daarbij belangrijk zijn, wat die parameters doen, en hoe ze onderling met elkaar in verband staan. Als je dat weet, dan weet je ook welk effect dat heeft op je beeld, en waarom foto's soms goed zijn, maar vaak ook te donker, te licht, te korrelig of bewogen, terwijl je dat niet wil. En dan heb je de basis om altijd te weten wat je moet doen om steeds een prima foto te maken.
Ik zal het tonen aan de hand van voorbeelden, heel praktisch dus. Een beetje theorie, maar daarna gaan we dat allemaal in de praktijk toepassen. We zullen foto's nemen zoals je dat altijd deed, en dan laat ik je zien waarom je onderwerp soms gewoon veel te donker of bewogen is, én hoe je ervoor zorgt dat het in het vervolg beter gaat.
Wil je op de hoogte blijven van wanneer dit doorgaat en hoe je je kan registreren, laat dan je e-mailadres achter om de nieuwsbrief te ontvangen. Alles zal daarin uitgelegd worden: waar, wanneer, de indeling van de dag, enzovoort.
Klik hier om je op de nieuwsbrief in te schrijven.
Bij verdere vragen kan je me ook mailen op [email protected] .
Tot binnenkort!
Jeroen
]]>The second type, the expressive photographs, will make people think and look for deeper meaning. Hang one of those on a wall, and people will stop and talk about it.
What I'm about to tell you, is something I've learned from a great photographer and a great human being, Phil Douglis. Over the years, I've made my own version of his theory, but I cannot tell you how I create expressive photographs without mentioning this wonderful man, whose entire theory, complete with sample galleries, can be found here.
The very best expressive photographs contain three main elements: juxtaposition, incongruity and at least one expression of a human value.
Juxtaposition
As the word says, you will see two opposing elements in the photograph: dark/light, high/low, sad/happy... there are many possibilities, and if you look carefully, you will find opposing elements everywhere, and it's the easiest one to find. But it's not enough to make an expressive photograph.
Incongruity
Incongruous elements are a lot harder to find. You can find them, but that doesn't mean the incongruous situation lasts long enough for you to take that photograph, frame it well AND also have opposing elements and human value.
Incongruity could be a tree in the middle of a road, a car in the middle of a forest, or a cat in a fish tank.
Human values
Well, there are lots of those, and you don't necessarily need for a human to be in the frame in order to find human values, Love, hate, rage, anger, happiness, mourning, virtue, feelings, emotions... there's a lot to go around.
So, do you see the expressive value of the image above? The child is small, the mother is taller, and they are opposite each other. That's juxtaposition. The child is sitting on top of the stroller, that's inconguous, isn't it? And finally there's the love between the two, and that's a definite human value.
The fourth element comes to the rescue
Indeed, there's a fourth element, which is abstraction. The more abstraction you can add into the frame, the less strong your other elements need to be. So if all else fails: make it abstract! You can do that sometimes by converting to black and white, or by applying heavy contrast for instance, but sometimes the abstraction is right there in the frame. Repeating patterns, or the sun causing lense flare.
So where to find those expressive images?
Go have a look at the World Press Photo award winners. Just about all of them have the three, and sometimes all four elements in them.
There's one single image that I think shows all of this more clearly than any other image I've ever seen, and that's the photo made by Spencer Platt, which won the award in 2007. It features a shiny convertible car, filled with neatly dressed young Lebanese people, cell phones in hand and all, driving by a scene of devastation, caused by artillery, where people are digging through the rubble. It has juxtaposition in more than one way, incongruity is showing all over the frame, and opposing human values that cause the viewer to be ashamed. You can find that awesome image here.
]]>