Het was even wennen voor de acteurs: een theaterfotograaf die mee op scène staat en tussen en rond hen loopt en soms tot op een paar centimeter van hun gezicht staat om een foto te maken.  Maar wat deden ze het goed!  Ze legden er allemaal hun hele ziel in, en ik was heel aangenaam verrast door een paar engelenstemmen die doorheen het stuk hun gezongen boodschap brachten.

Het stuk gaat over Bas, die door zijn klasgenoten wordt uitgestoten, omdat ze vinden dat hij hen links laat liggen. Dat hij zich te goed voelt voor hen.  Aan de basis ligt zijn moeder, die niemand goed genoeg vindt voor hem. Hij mag bijgevolg nergens naartoe, ook geen feestjes.  
Na wat verwikkelingen en tussenkomst van het vroegere vriendje van moederlief, loopt alles zoals verwacht goed af.

Na de generale repetitie die ik fotografeerde kwam er feedback van de regisseur naar de acteurs toe, en besloot ik in stilte de aftocht te blazen om dat niet te verstoren. Het was tenslotte al laat.

Mijn gemoed werd met vreugde vervuld toen ik achterin de zaal werd teruggeroepen en er oorverdovend gejuich weerklonk.  Mij hoor je niet zeggen dat 'de jeugd' egocentrisch is, en niet meer in staat tot sociaal contact.  Deze fijne bende is er het levende bewijs van.

Klik op één van de foto's hieronder voor de volledige reportage.

20170214_CREA-4719 20170214_CREA-5096