Zoals elke fotograaf, heb ik ook mijn idolen.  Het verschil tussen mij en de meeste anderen is dat mijn idolen niet dood zijn.  Ja, ik bewonder Ansel Adams, Henri Cartier-Bresson en nog wat anderen, maar ze zijn dood, en ik kan met hen niet van gedachten wisselen.

Geef mij maar levende zielen. Mensen die één geheel vormen met hun werk. Ze fotograferen zoals ze zijn, en ik kan ze bedanken voor de inspiratie die ze mij geven.

Zo heb je bijvoorbeeld Ashvin. Ik ken hem al eeuwen, al heb ik hem nog nooit ontmoet.  Hij is een ontzettend getalenteerde huwelijksfotograaf met nog zoveel andere passies in zijn leven, zoals zijn papegaaien, zijn plantjes, zijn kickboksschool en zijn liefde voor mensen. Hij is dankbaar voor elk klein ding in zijn leven. Waren er maar meer zoals hij.  Hij wint aan de lopende band internationale prijzen voor zijn foto's, en het lijkt wel of hij het bij elke prijs niet kan geloven. Bescheiden, getalenteerd, en een ontzettend fijne kerel.  Bekijk zijn werk hier.

Nummer twee is een Roemeense tandarts.  Uit Transsylvanië, misschien wel verre familie van graaf Dracul, wie weet! Ze heet Crina Prida, en ik ken haar ook al minstens tien jaar.
Ze heeft al vaak tentoonstellingen gedaan. Ze heeft een stijl die ik tussen duizend foto's zou herkennen. Heel conceptueel, en een perfecte weergave van hoe ze is.  Het is me ook een raadsel hoe ze aan al die prachtige vrouwen komt, die voor haar lens verschijnen.  Ik denk niet dat ik ooit een foto van haar heb gezien die ik niet mooi vond. Haar werk vind je hier. 

In een volgende post ga ik het eens hebben over mijn stijl. Hoe die ontstaan is, hoe die blijft evolueren en hoe ik eraan blijf finetunen. En dan wil ik daar wel eens jullie gedachten over horen.  Maar dat is voor over een paar dagen!